متاسفانه اين روزها ذهنیت ناپسندی رواج دارد كه شخصيت مذهبي افراد را از روي اعمال ظاهري شان می سنجند و از همه بدتراصلي ترين فروع دين يعني امر به معروف شده ملاك تشخيص بهشتي بودن و يا جهنمي بودن ابناء بشر . بجا آوردن اعمال واجب و مستحبي هر شخص في نفسه مربو ط به خودشه - معاذا... بنده به هيچ وجه معترض بجا آوردن فرائض نيستم - ولي از دورئي و اجبار متنفرم چه بسا بسياري از كاهلي ها در فرائض سرچشمه اش را بايستي در اين آبشخور جستجو كرد.نوشتن اين يادداشت من رو ناخداگاه ياد حكايتي از گلستان سعدي انداخت آنجائي كه مي فرماید:

ياد دارم كه در ايام طفوليت متعبد بودمي و شب خيز و مولع زهد و پرهيز.شبي در خدمت پدر- رحمه ا...عليه – نشسته بودم ، و همه شب ديده بر هم نبسته ، و مصحف عزيز بر كنار گرفته و طايفه اي گرد ما خفته . پدر را گفتم : از اينان يكي سر برنمي دارد كه دوگانه اي بگذارد!چنان خواب غفلت برده اند كه گويي نخفته اند كه مرده اند.گفت : جان پدر تو نيز اگر بخفتي به از آن كه در پوستين خلق افتي .